Vetri Dhaasan

நினைத்தது போலவே இருப்பதில்லை வாழ்வு எப்படி எப்படியோ ஆகிக்கொண்டே இருக்கிறது. அப்படியே ஆகட்டும் என்று இப்படியே இருக்கலாம் தான். என்ன செய்வது இன்றைய இப்படியும் நேற்றிற்கு எப்படியோ அல்லவா. ஆதலால் அடிக்கடி நினைத்துக் கொள்கிறேன் ‘நினைத்தது போலவே இருப்பதில்லை நினைப்பெதுவும்’.

அது சரி, உள்ளத்தை ஏதேனும் செய்து விடுவாய் தான். உதட்டை?! அதில் தோய்ந்து ஞிமிறென இன்புற்று இழைந்த என்னுதட்டின்ச் சூட்டை, குளிரை, இதத்தை? முடிந்தால் அதிலொன்றை தந்து விட்டு எங்கேனும் தொலைந்து போ.

எங்கே நீ விட்டுச் சென்றாயோ அங்கேயே அப்படியே கிடக்கிறது நம் வாழ்வு. என் பார்வையின் விளிம்பில் கிடந்து தத்தளிக்கின்றது. அதற்கெந்த பிரத்யேக சேதமும் ஏற்பட்டுவிட வேண்டாமென்கிற கவனம் ஒருபுறம். அதை வாரி அள்ளி மார்போடு சாய்த்து அதன் படபடப்பை ஆசுவாசப்படுத்த வேண்டும் என்கிற அக்கறை மறுபுறம். அகம்புறமாய் இரு நிலைகளும் என் நிலையை நான் தேடும் நிலைக்குள்ளாக்கும் பலமுடையவை. அதுதான் பயம். பேய், பூச்சி என்றால் ஏதேனும் சரணம் சொல்லிக் கொள்ளலாம். ஆனால் இது சகலமும் சரணமடைதல் அல்லவா. ஆதலால் இப்போது செய்வதறியா நிலை. எந்த நிலையிலும் இந்த நிலை வேண்டாமென்று தான் நினைத்தேன். வேண்டும் வேண்டாமென்பது பற்றி நினைவிற்கென்ன தெரியும். ஆக, அந்த வாழ்வின் மீது உனக்கென்ன கரிசனம் இருக்கும் இருக்காதென்பதை பற்றி எனக்குத் தேவையில்லை. தேவையெல்லாம் தீராக்கணக்கின் தீர்வு மட்டுமே. தீர்வதற்கு இது வெறும் கணக்கல்ல வாழ்வு. அது தீராதது. தீரா தீர்தல் தான் நம் தீர்வு.

எப்படித் தொடங்கி எப்படி முடிப்பது? எப்படித் தொடங்கினாலும் எப்படி முடித்தாலும் எழப்போகிற கேள்விகளுக்கு பதில் தெரியப்போவதில்லை எப்படியும். ஆதலால் ஒரு எழாத கேள்வி, நமக்குள் கேட்டாலும் தர முடியாத தந்தாலும் ஏற்க முடியாத ஏற்றாலும் அனுபவிக்க முடியாத அனுபவித்தாலும் நினைக்க முடியாத நினைத்தாலும் மறக்க முடியாத ஏதோ ஒன்று இனி இருக்கலாம் அல்லவா?! இல்லாவிட்டாலும் பரவாயில்லை என்று இருக்கலாம் தான், என்ன செய்வது இருந்து தொலைத்து விட்டோம். இனி நாம் நினைத்தாலும் அது முடியாது. உண்மை என்னவென்றால் நம்மால் நினைக்கவே முடியாது ஏனெனில் நினைக்க நிகழ்ந்ததெல்லாம் நாம் நினைக்காதது தான். ஆதலால் இப்போது கடைசியாக ஒன்றே ஒன்றை நினைக்கிறேன், நாம் எப்படிப் பிரியலாமென்று. இதற்குக் கூட பதில் தெரியாது உனக்கு தெரிந்தாலும் நீ சொல்லப் போவதில்லை. நானே சொல்கிறேன் இன்னொரு முறை பார்ப்போம் இன்னொரு முறை சிரிப்போம் இன்னொரு முறை அழுவோம் இன்னொரு முறை கைகுலுக்குவோம் இன்னொரு முறை திட்டிக் கொள்வோம் இன்னொரு முறை கட்டிக்கொள்வோம் இன்னொரு முறை முத்தமிடுவோம் இன்னொரு ம...

பகலின் மத்திமத்தில் கடந்து சென்று கொண்டிருந்தேன் கானல்களை ஒவ்வொன்றாக. எல்லையற்றுக் கிடந்த அதன் விளிம்பினை எட்டிவிடும் முனைப்பில் உணர்வற்று கரைந்து கொண்டிருந்தேன் கானலுக்குள். இப்போது பகல் கரைந்து விட்டிருந்தது காணாமல் போயிருந்த என்னை கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தது கானல் ஒன்று.

ஹேப்பியாய் தொடங்கி ஹேப்பியாய் முடித்து ஹேப்பியாகவே இருக்கலாம் தான் ‘இ’ க்கள் உறிஞ்சிக் கொண்டிருக்கும் போன நூற்றாண்டுகளின் நுரைகள் நமக்கு புலப்படாத வரை. இந்த நூற்றாண்டு தை கை குலுக்கல்களில் பரவும் சூடு காலம் காலமாய் மண் சட்டியின் அடியில் கிடந்து கருகிக் கரைந்த காடுகளினுடையது. சூரியனுக்கு சுவர் எழுப்பி உள்ளே சூரியன் வரைந்து விளையாடும் குழந்தையின் உள்ளங்கையில் உறையும் குளிர் சூரியனையும் சுடலாம். இனித்து இனித்து கசந்து போன அடிக் கரும்பை சர்க்கரை தொட்டு  தின்னப் பழகி விட்டோம். இனி இனிமைகளை சுண்டக் காய்ச்சித் தரக் கூட விறகு அடுப்பிற்கோ கேஸ் அடுப்பிற்கோ  அருகதையில்லாது போயிற்று. பூதங்கள் ஐந்தையும் பூஜித்தலென்பது வாழ்வியல் முறை அல்ல  அது  ஒரு உயிரியல் தொடர்பு. இப்போது ‘தொடர்பு எல்லைகளுக்கு அப்பால்’ சென்று விட்டோமென்பதை எப்பால் சொன்னாலும் இன்றைய இரைச்சல்கள்  அதை துண்டித்து விடும்  தகுதியை பெற்று விட்டன. ஒருக்கால் ஒரு காலை ஐ நிலத்தில் வைக்க முடி...

காலத்தின் முகத்தில் கொச கொசவென வளர்ந்திருந்த தாடியை சவரம் செய்ய கத்தியை தேடி கண்டேன் இறுதியாய் என் முதுகின் வலது விலாவில்.                      

ஒரேயொரு முறை தொலைந்த உன்னை எத்தனையோ முறை தேடியாயிற்று இப்போது ஒரு முறை என்னை தேடித் தா இன்னொரு முறை உன்னை தேடுவதற்கு.