Vetri Dhaasan

மகள் பிறந்திருக்கிறாள். பிரபஞ்சத்தின் ஒரு உயிர்த்துகளாக இந்த வாழ்வு முழுமை பெற்றிருக்கிறது. மருத்துவமனையில் முதன்முதலில் அவளது அழுகுரல் கேட்ட அந்நொடி, பத்தாண்டுகளுக்கு முன் எனக்கும் வர்ஷினிக்குமான காதல் சூல் கொண்ட தருணம் தான் நினைவை நிறைத்தது.  எவ்வளவு இடர்களடர்ந்த நீண்ட பயணம் இது. மீள மீள இழுத்துச் சென்று கொண்டேயிருந்த வாழ்வின் எதிர்பாரா சுழல்கள் எங்கள் திருமணத்தில் தான் சற்று ஓய்ந்தன. அதன் பின் நாங்களிருவரும் மூவராக அவளை பொத்திப் பொத்திக் காத்து தனியாகவே பயணித்த இந்த பத்து மாதங்கள். காலமே ஒரு கர்ப்பச் சூடாக எங்களை சூழ்ந்திருந்தது. முதல் மாதத்திலிருந்தே மருத்துவ ரீதியிலான சிக்கல்கள் தொடர்ந்தன. எந்தக்காதல் பத்தாண்டுகள் நம்மை அழைத்து வந்ததோ, அந்தக்காதல் இதையும் பாதுகாத்து நம் கைகளில் ஒப்படைக்கும் என நம்புவதை தவிர வேறு வழியிருக்கவில்லை எங்களுக்கு. எல்லாவற்றையும் இப்போது நினைத்துப்பார்க்கையில் பெருநியதி எத்தனை கருணை மிக்கது எனத் தோன்றுகிறது.  ஏழாம் மாதத்தில் ஒரு மருத்துவ சோதனையின் போது பேச்சின் போக்கில், "அவன் வேற குத்தவச்சு உக்காந்துட்டு இருக்கான்..." என மருத்துவர் பிரக்ஞையின்ற

  வலி நிறைந்த ஒரு மக்களின் வரலாறும், எழுச்சியும் படமாகும் போது தன்னியல்பாக அதன் பலமாக மாற வேண்டிய அம்சங்களே தங்கலான் படத்தில் நிகழாமல் போனது எதிர்பாராத அதிர்ச்சி தான். கர்நாடக மாநிலம் கோலாரில் தங்கச் சுரங்கம் தோண்டுவதற்காக 1800களில் தமிழகத்தின் வட ஆற்காடு பகுதிகளில் இருந்து கூலி அடிமைகளாக அழைத்துச் செல்லப்பட்ட பறையர் சமூக மக்கள் குறித்த வரலாற்றை புனைவாக்கியிருக்கிறார்கள்.  நிலவுடைமையாளர்களின் சாதிய ஒடுக்குமுறைகளால் பாதிக்கப்படும் தங்கலான் மற்றும் அவரது ஊரார்களுக்கு கோலாரில் தங்கச் சுரங்கம் தோண்ட ஆங்கிலேயர்களிடமிருந்து அழைப்பு வருகிறது. உள்ளூர் பண்ணையாரின் ஒடுக்குமுறைகளிலிருந்து விடுபட அதனை ஒரு வாய்ப்பாக்கிக் கொண்டு அதன் மூலம் கிடைக்கும் பணத்தில் இழந்த தங்களது நிலங்களை மீட்க நினைக்கிறார் தங்கலான். தங்கம் தோண்ட வந்த இடத்தை ஒரு மாயப்பெண் காவல் காக்கிறது. அந்தப்பெண் தங்கலானின் மூதாதையர் எனவும், அவர்களிடமிருந்து பிரிந்து வந்து இவர்கள் நிலமிழந்ததாகவும், பின் அந்நிலத்தை மீட்க, மன்னர்களுக்கு இதே இடத்தில் தங்கம் எடுத்துக் கொடுத்ததாகவும் தங்கலானை ஒரு கனவு துரத்துகிறது. அதன்படி தங்களுடைய உழைப்பால

  மனிதனின் பலவீனத்தையும், அக இருளையும் தீரமான படிமக் காட்சிகளுடன் படமாக்கும் மலையாள சினிமாவின் மற்றுமொரு படைப்பு - உள்ளொழுக்கு (Ullozhukku) காதலுக்கு பெற்றோரிடமிருந்த எதிர்ப்பால் கட்டாயத் திருமணம் செய்து வைக்கப்பட்ட பார்வதிக்கும் (அஞ்சு), புற்றுநோய் பாதிப்புக்குள்ளான மகனின் மகிழ்ச்சியான குடும்ப வாழ்வுக்காக அஞ்சுவை மருமகளாக்கிய ஊர்வசிக்குமான (லீலாம்மா) உள ஊடாட்டம் தான் படம்.  இறக்கும் கணவனுக்கு ஈடாக அஞ்சுவை பின்தொடரும் முன்காதலும், மகனின் உயிரியல் தொடர்ச்சிக்காக மருமகளை பற்றியிழுக்கும் லீலாம்மாவும் இந்தப் படத்தில் இருமுனை கூர்கொண்ட கத்திகள். அந்தக்கூர்மை தத்தமது உறைகளையும் தாண்டி சதையை கிழிக்கும் அசாதரணத் தன்மை கொண்டவை. "உங்க நல்லதுக்குத் தான்" என்ற சாயலில் குடும்பங்கள் தன்னளவில் கொண்ட 'திருமண அதிகாரம்' மூலம் பிள்ளைகள் மீது நிகழ்த்தப்படும் வன்முறையும், அதன் வழியே மனிதர்களுக்குள் இயல்பாக வளரும் மீறலும், கபடங்களும் அசலான காட்சியாக்கங்கள்.   இறந்து போன அஞ்சுவின் கணவனின் உடலை அடக்கம் செய்வதற்கு இடையூறாக படம் முழுவதும் நீடிக்கும் மழை - காலத்தின் மனசாட்சி போல தோன்றுகிறது. அந

மழை ஓய்ந்த பின்னர் இலைகளிலிருந்து சொட்டிக்கொண்டிருக்கும் நீர்த்துளிகள் போல அரிதாக சில திரைப்படங்கள் எடையற்ற எடையாக நினைவில் அசைந்து கொண்டிருக்கும். அப்படியானதொரு படம் - லாபடா லேடீஸ் (தொலைந்த பெண்கள்) காதலும் கள்ளமின்மையும் கொண்ட தீபக்கும், கர்வமும் சூதும் கொண்ட பிரதீப்பும் திருமணம் முடித்து அவரவர் மனைவியரோடு ஒரே ரயிலில் அருகருகே இருக்கையில் அமர்ந்து பயணிக்கிறார்கள். இருவரின் மனைவிகளும் ஒரே மாதிரியான நிறத்தோற்றத்தில் முகத்தை மறைத்து முக்காடிட்ட உடையணிந்திருக்கிறார்கள். அதனால் தன் மனைவியென நினைத்து பிரதீப்பின் மனைவி ஜெயாவை அழைத்துக் கொண்டு தன்னுடைய நிறுத்தத்தில் இறங்கி விடுகிறான் தீபக். பின்னர், தன்னுடைய நிறுத்தத்தில் பிரதீப் இறங்குகையில் தான் அருகே உறங்கிக் கொண்டிருந்த ஃபூல் குமாரி தன்னுடைய மனைவியல்ல என்பது தெரிய வருகிறது. கதையாக இந்த தருணம் மிக சுவாரஸ்யமான ஒரு முடிச்சு. தன் கணவனின் பெயரை கூட சொல்லத் தயங்கும் ஆசாரப்பிண்ணனி கொண்ட குடும்பப் பெண்ணாக, வெறும் வீட்டு வேலைகளுக்கு மட்டுமே பழக்கப்படுத்தப்பட்ட ஃபூல் குமாரி நிர்கதியாக ரயில் நிலையத்தில் நிற்பதும்; அழைத்து செல்வது தன் கணவனல்ல எனத்தெ

உண்மையான மகிழ்ச்சி என்றால் என்னவென்றே தெரியாத ஒரு தலைமுறை உருவாகிக் கொண்டிருக்கிறது. குடியையும், போதையையும், சாலைகளில் கண்மூடித்தனமாக வண்டி ஓட்டுவதையும், சமூக வலையுலகில் அதிக லைக் வாங்குவதையும், கண்டபடி திண்பதையும், தியேட்டர் வாசலில் ஆடுவதையும், பயணம் போவதாக நினைத்து சுற்றுலா சென்று திரும்புவதையுமே மகிழ்ச்சி என்று நம்பிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். இவையெல்லாம் அற்பங்கள், கீழான துள்ளல்கள், வெறும் அலட்டல்கள் என்று உணரவே முடியாத கவனச்சிதறல்கள் நிறைந்த தொலைவில் அவர்கள் நின்று கொண்டிருக்கிறார்கள். அதிகபட்சமாக நம் குடும்பங்கள் நமக்கு அளிக்கும் மகிழ்ச்சி என்பவை பொங்கல், தீபாவளி போன்ற பண்டிகை கால சிறிய அளவிலான கொண்டாட்டங்களே. அவற்றையும் கூட நேர விரயமாக நினைத்துக் கொண்டு படத்திற்கு போகின்றவர்களும், நண்பர்களுடன் சேர்ந்து கூத்தடித்து போட்டோ எடுத்து கழிப்பவர்களும் இருக்கிறார்கள். மேலான மகிழ்ச்சியை அனுபவிப்பதற்கான அடிப்படையான மனப்பயிற்சியை நம் குடும்பங்கள் அளிப்பதில்லை. அரிதாகவே இலக்கியம், இசை உள்ளிட்ட கலைகள் வழியாக உயர்ந்த ரசனை வாய்க்கிறது. இதுபோன்ற உயர் இன்பங்களை அளிக்க நம் சராசரிக் குடும்பங்களுக்கு மரப

ஒரு ஆவணப்படத்திற்குறிய வழமைகளிலிருந்து முற்றிலிலும் மாறுபட்ட உள்ளடக்கம் கொண்டது அன்பெனும் பெருவெளி. இந்தத் தலைமுறைக்கு வள்ளலார் வந்தடைவதற்கான இடைவெளியை அகற்றும் சாத்தியங்கள் நிறைந்தது. வள்ளலார் எழுதிய பாடல்களின் இசையாக்கமாக இது கிளர்ச்சியளிக்கும் ஒரு புதிய அனுபவம். துவக்கத்தில் கொஞ்சம் மென்மையான மெட்டுக்களில் பாடல்கள் இருந்திருக்கலாமோ எனத் தோன்றியது. வெறுமென பாடல்களின் ஆக்கமாக மட்டும் இப்படம் இருந்திருந்தால் இறுதிவரை அந்த எண்ணம் நீடித்திருக்கலாம். இடையிடையே வள்ளலாரின் வாழ்வும் நோக்கமும் குறித்து இயல்பாய் பொருந்தியிருக்கும் ஏ.எஸ்.பன்னீர்செல்வம், வீ.அரசு, ஆறுமுக தமிழன், ஆ.இரா.வேங்கடசலபதி, திருமாவளவன் போன்றோரின் பகிர்வுகள் அந்த எண்ணத்தை மாற்றி விட்டது. வள்ளலாரை புத்துருவாக்கம் செய்து அவரை பின்தொடர்ந்து செல்வதற்கான வாசலை திறந்து விட்டிருக்கிறது. சைவத்திற்கு உள்ளிருந்தே அதன் பிற்போக்குகளை உடைத்த புரட்சியாளராக வள்ளலாருக்கு இருக்கும் அடையாளம் இன்றைய தலைமுறைக்கு கொண்டு சேர்க்கப்படவில்லை. அவருடைய புலால் உண்ணாமையும், தரும சாலையுமே பொதுத்தளத்தில், பள்ளிகளில் பெருவாரியாக கற்றளிக்கப்பட்டன. உண்மையி